Mei 2021. Mermazing news: Meerminnen verdrinken niet is één van de vijf boeken die definitief is genomineerd voor de Archeon Thea Beckmanprijs. Ik win de prijs niet, maar de nominatie voelt als de hoofdprijs. En dat ik bij de prijsuitreiking kan zijn al helemaal…
Ik heb heel lang getwijfeld om dit blog te schrijven voor meerminnenverdrinkenniet.nl. Want het is bovenal een gezellig blog . Maar vanmorgen begon het te kriebelen en besloot ik het toch maar te doen.
Deze meermin verloor haar haren, maar niet haar staart
Vlak na de bekendmaking van de shortlist van de Thea Beckmanprijs kreeg ik namelijk heel slecht nieuws. Zulk slecht nieuws, dat ik van het dak van de boekenhemel naar de diepste krochten van de oceaan stortte. Ik voelde me al heel lang niet goed en opeens was daar een heel harde diagnose: ik had hodgkin. Lymfeklierkanker. Meteen volgde een zware behandeling van een half jaar. Ik moest chemokuren ondergaan en bestralingen. Wat mij op dat moment het meest pijn deed was, dat ik mijn haren zou verliezen. Dat deelde ik, via een blog: Ik verlies mijn haar, maar niet mijn staart. Want ik was tenslotte een meermin. En meerminnen verdrinken niet.
Meermin-onzin
Mensen overlaadden me – nadat ik dat bericht deelde – met meermin-onzin. Daar had ik het zelf een beetje naar gemaakt, want ik deelde al ruim een jaar de gekste dingen op de socials met meerminhashtags. #sundaymermaidspam #meerminonzin #mermaidaccessoires. Mensen stuurden mij foto’s van zeemeerminnen die ze tegenkwamen in het dagelijks leven, op een dagje uit of op vakantie. Mensen stuurden de gekste meermingadgets. Sleutelhangers. Parfums in de vorm van een meermin. Meerminnenstaartchampagneglazen. Meerminnenkaarten met ‘onderwatermuziek’. Stenen met handgeschilderde zeemeerminnenstaarten. Zo vertelden de mensen : jij bent een meermin. Meerminnen verdrinken niet.
Schrijven hielp mij
Maar wat mij vooral door deze moeilijke periode hielp, was erover schrijven. Eerst wilde ik dat niet, maar mensen vroegen het me. ‘Wil je er alsjeblieft over schrijven?’ ‘Wil je er een boek over maken?’ Nou, ik kan je vertellen: dat wilde ik echt niet. Ik wilde niet ziek zijn. Ik wilde geen kanker hebben. Ik wilde een vervolg op Meerminnen verdrinken niet schrijven. Maar dat lukt niet. Natuurlijk lukte dat niet. Dus probeerde ik over mijn avonturen als kankerpatiënt te schrijven. Zo voelde het. Proberen. En dat deed ik met humor, want kanker is gewoon stom. Echt berestom. En ontzettend k. Er zijn al zo ontzettend veel depressieve verhalen over kanker dat ik het anders wilde doen. Dus schreef ik stukjes met heel veel humor erin. Het luchtte enorm op alles wat ik meemaakte van me af te schrijven. Maar ook dat mensen er zo meelevend en vaak leuk op reageerden. En het mooiste van alles was: ik hielp er nog mensen mee ook. Dus blogde ik me een ongeluk. Na elke chemokuur schreef ik van alles op en probeerde ik met veel humor en gekkigheid erin alles te verwoorden.
De nominatie was mijn alles
En dan was er nog de nominatie van Meerminnen verdrinken niet voor de Archeon Thea Beckmanprijs. Dat was lange tijd mijn alles. Mijn doel. Iets om naar uit te leven. Natuurlijk kwamen de chemokuren heel hard aan. En natuurlijk was het heel eng om mijn haar te verliezen. Maar Meerminnen verdrinken niet was genomineerd voor een belangrijke prijs, en daar hield ik mezelf aan vast. Twee dagen voor de uitreiking – september 2021 – kreeg ik weer een kuur en het werd nog heel spannend of ik er wel bij kon zijn. Maar ik was erbij. Op het moment dat ik daar, draaierig van chemo, moe van de reis naar het Archeon, op de stoel zat, dacht ik: ‘Ik ben een meermin. Omdat ik hier zit. Ik ben niet verdronken, want ik ben een meermin. Ik ga dit alles overleven, want ik ben een meermin.’ (N.B. Ik won de prijs niet, maar de nominatie voelde als de hoofdprijs. Wil je weten wat de jury van het boek vond en / of wil je het filmpje zien dat werd gemaakt bij het boek? Kijk dan op de officiële pagina van de Archeon Thea Beckmanprijs 2021.)
‘Meerminnen verdrinken niet’ : mijn lijfspreuk
En zo werd ‘Meerminnen verdrinken niet’ in de afgelopen anderhalf jaar mijn lijfspreuk. Het maakt het boek nog bijzonderder, vind ik. Want ook in Meerminnen verdrinken niet is Janna uiteindelijk een meermin. Ondanks alles wat ze verliest en wat ze meemaakt, verdrinkt zij niet. Hoe mooi is dat?
Ontdek de meermin/man in jezelf
Omdat ‘Meerminnen verdrinken niet’ mijn lijfspreuk werd en ik er zoveel kracht uit putte, verweefde ik de titel door het eerste blog dat ik schreef als kankerpatiënt. En omdat er nog veel meer meerminnen en meermannen zijn met kanker, of minnen en mannen die de ‘meer’ nog in zichzelf moeten ontdekken, verweefde ik het boek a.k.a. mijn lijfspreuk door nog veel meer verhalen in mijn nieuwste boek: Bijna iedereen heeft kanker.
Bijna iedereen heeft kanker
Bijna iedereen heeft kanker. Oef… die titel is heel hard en confronterend, maar ontzettend waar. Wil jij weten waarom meerminnen niet verdrinken? Neem dan eens een kijkje op mijn nieuwste blog bijnaiedereenheeftkanker.nl .
